Weet u het nog, die routeplanner in de Aston Martin DB5 van James Bond in Goldfinger? Het was de eerste keer dat we kennismaakten met zo’n gek, futuristisch apparaatje, terwijl zo’n ding nu de gewoonste zaak van de wereld is. Die ontwikkeling leert ons dat je innovaties niet te snel moet afdoen, zelfs als ze qua techniek nog in de kinderschoenen staan.
Die neiging hebben wij als autoliefhebbers pur sang, zeker als het gaat om elektrische en/of zelfrijdende auto’s. En dat is ook logisch, want we worden over nut en noodzaak continu in verwarring gebracht. Onlangs nog zagen we in dezelfde week hoe een normale auto in Arizona een zelfrijdende Uber-auto omver reed, terwijl er bij ons in Nederland een snelweg werd aangewezen voor testritten met zelfrijdende auto’s. En toen de Stichting Wetenschappelijk Onderzoek Verkeersveiligheid (SWOV ) in die week ook nog meldde dat zelfrijdende auto’s een potentieel gevaar zijn voor fietsers en voetgangers was de verwarring compleet. Desondanks heeft het fenomeen zelfrijdende auto mythische proporties aangenomen. Ook al weten we dat er nog enorm veel onderzoek nodig is en dat er op het gebied van regelgeving en wettelijke aansprakelijkheid nog bergen moeten worden verzet.
Een deel van de verwarring is ook het gevolg van de beloften van autofabrikanten. Die buitelen over elkaar heen met de melding dat zij al heel snel als eerste ‘hands-off’ autorijden gaan aanbieden. Daarbij wordt er met geen woord gerept over de onvermijdelijke overgangsperiode: de tijd dat de infrastructuur voor zelfrijdende auto’s nog niet op orde is en reguliere auto’s in de meerderheid zijn. Een periode die nodig is, maar tevens zal zorgen voor lastige omstandigheden. Je ziet het nu af en toe al. Semi-autonoom rijdende auto’s die te snel of te langzaam rijden vanwege verkeerd geïnterpreteerde maximumsnelheden. Auto’s met adaptive cruise-control die onverwacht accelereren omdat de auto voor hen van koers verandert. Autonome auto’s die in de war raken omdat de belijning op het wegdek ineens ontbreekt. Zaken die ongetwijfeld worden opgelost, maar dat vergt wel tijd.
Ondanks dit alles lijkt de autonome mobiliteit voor sommige fabrikanten te zijn ontaard in een wedloop: wie komt als eerste met dit vermoedelijk uiterst lucratieve, nieuwe verdienmodel op de markt? Je zou bijna vergeten dat autonoom rijden oorspronkelijk een heel ander en nobel doel diende: meer veiligheid. Gelukkig echter, richten steeds meer fabrikanten hun inspanningen nu op een geleidelijke en daardoor verantwoorde invoering van de diverse autonome hulpsystemen. Hun belangrijkste doel is het aantal ongevallen reduceren of zelfs zo goed als uitsluiten. Laat die vorm van innovatie maar komen, want daar hebben wij allen echt wat aan.
Blijft de vraag wat er van die andere innovatie uit Goldfingers DB5 terechtgekomen is. Want zeg nou zelf: zo’n schietstoel kan best handig zijn.
Carl Höhner
Waarnemend voorzitter
