Het geeft je als eigenaar van een auto een prettig gevoel wanneer blijkt dat je er destijds niet veel te veel voor hebt betaald. Of dat je gekoesterde bezit iets meer waard is geworden. Maar is dit bij de aanschaf van een klassieke auto een belangrijk argument? Of is de interesse in een merk of model en vooral je smaak doorslaggevend? Zo zijn er auto’s die mij alleen al bij het zien ervan gelukkig maken. Niet vanwege hun vermeende waarde of zeldzaamheid, maar puur op emotionele grond.
Als ik door het Louwman Museum in Den Haag loop is mijn dag goed wanneer ik oog in oog kom te staan met de Lancia D23 rensportauto. Een pure, consequent functionele racemachine zonder een spatje decoratie. Een Lancia waarvan de sportieve reputatie wordt ondergesneeuwd door de zegereeksen van Ferrari en Maserati. Maar deze D23 is wél de afstammeling van de legendarische Aurelia en de technische wegbereider van Lancia’s kortstondige Grand Prix-successen. Even verder in het museum staat de Voisin C7 demi berline. Ogenschijnlijk verkeert deze in een deplorabele staat, maar wat een schoonheid! Die hoog optorende radiator, die snaarstrakke lijnen van het koetswerk en die verweerde, maar nog goed zichtbare art-deco patronen binnenin: fantastisch.
Maar denk nu niet dat alleen exotische auto’s mij bekoren. Ik kan net zo goed genieten van een Peugeot 203 of 304 cabriolet, een Lancia Kappa Coupé of Citroën Mehari. Eerlijk, origineel, functioneel en ja, niet perfect. Juist dat maakt ze voor mij interessant en sympathiek, er mogen immers best wat onvolkomenheden in het ontwerp zitten. Laten we ons gelukkig prijzen: zoals bij alles in het leven verveelt niets zo snel als perfectie.
Carl Höhner
Waarnemend voorzitter
